«ویران»

هم‌خانه ام بودی ولی همزاد نه
از خانه ام رفتی ولی از یاد نه

حالم زمستانی است بعد از رفتنت
لرزیده ام با هر نسیمی، باد نه

با بیم بهمن سخت شد دل کندنم
تیشه زدم عمری ولی فریاد نه

انگور زهرآلود تاک عشق من!
شیرینی اما مرهم فرهاد نه

با جام زهرت جنگ ما پایان گرفت
از غم رها شد قلبم اما شاد نه

دنیای من مانند خرمشهر شد
آزاد شد از تو ولی آباد نه

از سهم خود در «عشق» حالا واقفم
همت برایش دارم استعداد نه

#علی_اصغر_طلوعی
اردیبهشت ۹۸

 

عاشقانه

سایه ی تو بر سر ما سقف این کاشانه می شد
خانه تنها با صدای خنده ی تو خانه می شد

شور و شوق بچگی لنگ صدای قفل در بود
خانه با پیچیدن عطر تنت دیوانه می شد

یک بغل احساس بودی ساده و بی شیله پیله
توی آغوش تو آدم یک شبه پروانه می شد

بی گمان حجم حضورت بیشتر از یک نفر بود
بی تو این خانه وگرنه این قدر تنها نمی شد

پشت ما همواره مثل کوه بودی، کاش امشب
سنگ قبر تو برای بغض هامان شانه می شد

#علی_اصغر_طلوعی
دی ۹۸

۱: غزل رو به عشق پدر بزرگم «حاج ولی» نوشتم.

۲: اگر زحمتی نیست برای شادی روح همه پدر‌ها و پدربزرگ‌ها و مادر‌ها و مادر بزرگ‌هایی که اسیر خاک شدن صلواتی بفرستید.

ترسیدم

لکنت گرفتم پیش تو، انگار ترسیدم
آنقدر دل دل کردم از اظهار ترسیدم

یک «دوستت دارم» درون سینه ام جا ماند
از گفتن این جمله ی دشوار ترسیدم

من مرد میدان نگاه تو نبودم باز
در جنگ با چشم تو از پیکار ترسیدم

شوق تو در قلبم شبیه راز مخفی ماند
تا خواستم افشا کنم هر بار ترسیدم

آجر به آجر ترس ها را روی هم چیدم
من سال های سال از این دیوار ترسیدم

هر شب میان بغضِ چشمانم جهان لرزید
تا شانه ام لرزید از آوار ترسیدم

تکیه به دیوار زمان دادم که فرصت مرد
قاتل منم بی شک، که از اقرار ترسیدم

#علی_اصغر_طلوعی

آبان ۹۸